تاریخ بانکداری الکترونیکی

به طور کلی، نخستین بارقه‌های ایجاد بانکداری الکترونیکی و پول الکترونیکی به وقوع انقلاب صنعتی بازمی‌گردد. این انقلاب باعث شد تا فعالیت بنگاه‌های اقتصادی و مردم دستخوش تغییر شده و از شکل سنتی به حالتی مدرن‌تر و صنعتی‌تر تغییر حالت دهد.

پیشینه ی بانکداری الکترونیکی به دوره انقلاب صنعتی بازمی‌گردد.

این روند نوسازی، تغییر شگرفی در تسریع عملکرد ارگان‌ها و نظام‌های فردی و اجتماعی شد. از این زمان، سرعت، مکان و مسافت معنای تازه‌ای یافت و روزانه بر اهمیت آن افزوده شد. تا اینکه ایجاد و توسعه ارتباطات الکترونیک باعث شکل‌گیری نظریه ی دهکده جهانی گشت. این وضعیت روی عوامل مختلفی اثر گذاشت که یکی از آن‌ها، بانکداری و تجاری الکترونیک می‌باشد.

در نهایت با توسعه و رونق رایانه در سال 1970 میلادی، به تدریج بانکداری الکترونیک رواج یافت؛ اما، در این دهه مشتریان برای انجام عملیات خود الزام به حضور فیزیکی در بانک داشتند. این فرآیند در دهه ی 80 میلادی دستخوش تغییراتی شد و اتصال مشتریان به حساب‌ها ایجاد ایجاد گشت. این ابداع جدید باعث امکان دسترسی مشتریان به حساب‌های بانکی بدون حضور فیزیکی می‌شد. در همین دوره نخستین کارت‌های بانکی ابداع شدند؛ اما، به شکل کنونی هوشمند نبوده و شیوه ی استفاده ی از آن به صورت دستی و الکترونیکی بود. بدین ترتیب که بخشی از عملیات‌های کارت‌های بانکی باید با حضور فیزیکی صاحب کارت در بانک انجام می‌شد. پس از گذشت دوره‌ای، طرح یکپارچه‌سازی سیستم‌ها ایجاد شد. این طرح شامل عدم حضور مشتریان در بانک‌ها بود.

آغاز بانکداری الکترونیک باعث سهولت تبادل اطلاعات بانکی و مراودات اقتصادی شد.

بدین ترتیب بانکداری الکترونیکی در حال حاضر به استفاده از نرم‌افزارها و سخت‌افزارهای پیچیده مبتنی بر شبکه‌های اینترنتی دلالت دارد که باعث انتقال اطلاعات حساب‌های بانکی در کسری از زمان می‌شود. امروزه بانکداری الکترونیک گسترش بسیاری در کشورهای مختلف جهان همانند ایران یافته است. در ایران، بانکداری الکترونیک شامل تمام تجهیزات و امکاناتی همانند کارتخوان‌ها، سامانه‌های بانکی و پایانه‌های اینترنتی می‌باشد که مشتریان، خریداران و فروشندگان را از حضور فیزیکی در فروشگاه‌ها و بانک‌ها بی‌نیاز می‌نماید. به‌همین دلیل، مورد توجه و استقبال قرار گرفته است.