سرمایه‌گذاری و انواع آن

سرمایه‌گذاری یکی از منابع مالی به شمار می‌آید که در طولانی مدت باعث استحصال وجوه نقدی و غیرنقدی می‌شود. به عبارت دیگر، سرمایه‌گذاری عبارت از عدم کاربرد منابع اقتصادی در زمان حال و دستیابی به منابع مالی جدید در آینده است؛ اما، سرمایه‌گذاری نیاز به رعایت و بررسی مولفه‌های گوناگون دارد تا بتواند منجر به حصول سود اقتصادی شود. در غیراین‌صورت، زمینه ایجاد زیان‌های اقتصادی نیز فراهم خواهد شد.

بنابراین، در سرمایه‌گذاری باید به مولفه‌هایی همانند تورم، سود اقتصادی مورد نظر و نرخ بهره توجه ویژه‌ای شود. معمولا، سرمایه‌گذاری به سه گروه طولانی مدت (بیش از یک سال)، میان مدت (در میان سه ماه تا یک سال) و کوتاه مدت (کمتر از سه ماه) تقسیم می‌شود. در هر یک از این سرمایه‌گذاری‌ها، باید به مولفه‌های مذکور و تحولاتی که در جهان امروز رخ می‌دهد، توجه نمود. سرمایه‌گذاری براساس زمینه به انواع متفاوتی به شرح ذیل قابل تقسیم است:

زمینه‌های سرمایه‌گذاری

دارایی واقعی

منظور از این گروه، دارایی‌هایی می‌باشد که به صورت عینی قابل مشاهده می‌باشد و ماهیت فیزیکی دارد. از جمله دارایی‌های واقعی می‌توان به املاک، طلا و مستقلات اشاره داشت.

دارای مالی

منظور دارایی‌های غیرفیزیکی می‌باشد که بر اسناد کاغذی متکی می‌باشد.

بازار مالی

منظور بازارهایی می‌باشند که در آن دارایی‌های مالی داد و ستد می‌شوند. این بازار به دنبال جمع‌آوری سرمایه و برقرار ارتباط میان گردآورندگان و صاحبان سرمایه فراهم می‌شود.

به اعتقاد بسیاری از اقتصاددانان یکی از لازمه‌ها و ضروریات دستیابی به رشد و توسعه اقتصادی جامعه، سرمایه گذاری و افزایش آن می‌باشد. به‌همین دلیل، برخی از افراد سرمایه‌گذاری را مترادف واژه‌ای همانند انباشت منابع مالی جامعه می‌دانند. انباشت مالی در بسترهایی همانند بانک، بورس و شرکت‌ها می‌تواند منجر به تولید، کارآفرینی و افزایش درآمدهای کشور شود؛ ازاین‌رو سرمایه گذاری در بستر جامعه می‌تواند منجر به افزایش رفاه اجتماعی شود.